Week 1

Zo zo, vandaag een dikke week en een half ver.

Anderhalve week hier in het hart van de wereld en ik moet zeggen het is hier al hard geweest. Temperaturen van ver onder de -10, sneeuw dat uw oren uit komt, wind dat scherper is dan het patattenmes waarmee ik deze week mijn eerste zelf klaargemaakte maaltijd mee bereid heb.

Maar dat boeit mij helemaal niet, de zon schijnt hier zodanig veel dat er in de winter een zonnebril gedragen wordt.

Bon, hoe was die eerste week? Zalig! Vernieuwend, spannend, leerrijk, veeeeeel werken. Ik snak naar meer.

Tijdens men eerste weekend wou ik niet meteen mijn tijd gaan verspillen door in de veel te lange rijen te gaan staan en te doen wat iedere toerist hier doet, het Empire, Memorial, Wall Street, Times Square, ... Kben de Highline gaan afstappen. Voor de mensen die de Highline niet kennen, dat is een restant van een bovengrondse trein- of metrospoor dat nu één van de mooiste parken van New York is. Als er geen sneeuw ligt tenminste. Op het feit na dat de sneeuw zo goed als alles bedekt en je dus niet echt iets kan zien van het park - nee zelfs niet de bankjes - was het prachtig. 

Het uitzicht dat je hebt op de daken, de Hudson of de lange straten die kilometers ver lijken te gaan maken, Het Empire State Building dat hier en daar eens komt piepen, maakt het afstappen van de Highline een toffe ervaring.

Dat was mijn weekend. Dinsdag had ik een rapport af te geven op men werk waar nog aan gewerkt moest worden. Remember wat ik zei in men vorig bericht, ik heb tijd om alles te doen wat ik wil doen. Laat eerst die temperaturen maar wat naar omhoog gaan!

Ondertussen zijn we dinsdag, D-day voor mij. Er staat een meeting met Xavier Facon op de agenda. Xavier is iemand dat zeer succesvol is geworden in de mobiele wereld. Hij was erbij vanaf het woord mobiel betekenis kreeg en heeft in zijn vroeger bedrijf contracten gehad met alle grote spelers binnen de markt. Hij is de man die mij door dit project gaat loodsen, hij is de man waarbij ik terecht kan als ik vragen heb, hij is de man. En nog eens vriendelijk ook! "I'll treat you on breakfast this Saturday so we can get to know each other and I'll bring some presents for you as well". Euhm oke.. Graag! Meer daarover straks.

Ondertussen ben ik ook aan het werkritme gewoon kunnen geraken. Toekomen op kantoor tussen 10 en 11, een paar uur werken, lunch gaan halen en dan doorwerken tot uw vrouw belt dat je naar huis moet komen en minder op café moet gaan. Die laatste twee zijn natuurlijk niet waar but you get it, right? Lange dagen dus. Om dan nog eens de tijd te vinden om te koken, amai tis niet voor mij weggelegd. Tis mij toch één keer gelukt om die tijd te vinden - te maken, tijd maak je, Serafijn - en ik kreeg er nog eens complimenten voor van mijn roommate. Twas spaghetti en nee dat is niet valsspelen.

Buiten heel veel werken is er niet zoveel gebeurd tijdens de werkweek. Het hard werken heeft hem wel geuit in het al klaar hebben van een prototype van de applicatie. Kaboom, nog een schot in de roos. 'S avonds dan nog een bar gaan opzoeken met collega's om het weekend goed van start te laten gaan.

Zaterdag, breakfast time met Xavier. Zeer zeer zeer leuke, vriendelijke, slimme man dat veel te bescheiden is voor wat hij gedaan heeft en aan het doen is. Zijn presents voor mij? Enkele toestellen waarmee ik mag prutsen. Plots heb ik 4 high end toestellen op zak.
Later die dag nog afgesproken met lotgenoten. Ook belgen die hier stage lopen en niet echt iemand kennen. Allemaal toffe mensen. Hier Amerikanen leren kennen zal geen simpele job zijn, ik vind ze best oppervlakkig maar tkan aan mij liggen.

Zondag, Belgian brunch in een zaak dat zijn deuren sluit met - raad eens - belgen. De prijzen waren dezelfde als in 1998, kaboom nog een schot in de roos. Relatief goedkoop kunnen brunchen - wat enorm lekker was - en Duvels aan de helft van de prijs. Superwijze zaak, met een DJ om het feest compleet te maken. Het goede nieuws is dat de zaakvoerder nog 15 andere zaken in NY heeft, het slechte nieuws is dat het niet meer zo goedkoop zal zijn.

Oh by the way, New York is duur! Een panini koop je - als je geen twintig metro's wil nemen - niet onder de 7 dollar, een pint kost gemiddeld 6 dollar en dan verwachten ze nog minimum 1 dollar tip per pint. Extra genieten dus van wat ik hier koop.

Last but not least, ik passeer dagelijks Times Square om van en naar het werk te gaan.  Na een weekje moet ik toch toegeven: niets speciaals aan. Ik begrijp waarom de locals het vermijden.

Geen zotte week vrienden en vriendinnen. T'is down to business hier the city. 

Om af te sluiten krijgen jullie het gebouw te zien waar ik werk met mijn hoofd ernaast, Enjoy!

Talk to you later!